Hadid Suresi ile ilgili Hadisler
Hadis No : 0804
Ravi: İbnu Mes’ud
Tanım: Müslüman olmamızla Cenab-ı Hakk’ın bizi, “İman edenlerin gönüllerinin Allah’ı zikretmek üzere yumuşaması ve ondan gelen hakikate bağlanması zamanı daha gelmedi mi? Onlar, daha evvel kendilerine kitap verilip de üzerlerinden uzun zaman geçmiş, artık kalbleri kararmış bulunanlar gibi oLmasınlar. Onlardan birçoğu fasıklardı” (Hadid, 16) mealindeki ayetle azarlaması arasında dört yıllık zaman mevcuttur.
Kaynak: Müslim, Tefsir 24, (3027)
Hadis No : 0805
Ravi: İbnu Abbas
Tanım: Yeryüzünü, öldükten sonra Allah’ın tekrar dirilttiğini bilin, akledersiniz diye size delillerimizi açıkladık (Hadid, 17) mealindeki ayetle ilgili olarak şöyle buyurdu: “Allah kalbleri kasavet ve katılıktan sonra yumuşatır, (tevhid hususunda) mutmain ve (Rabbine) yönelmiş kılar. Ölmüş kalpleri ilimle, hikmetle diriltir (Ayet bu manayı ders vermektedir). Arzın yağmurla diriltilmesi zaten gözle görülen bir durumdur.” (Rezin’in ilavesidir. ed-Dürrü’l-Mensur İbnu’l-Mübarek’in rivayeti olarak kaydetmektedir (6, 175))
Kaynak: Rezin
Hadis No : 0806
Ravi: İbnu Abbas
Tanım: Hz. İsa (a.s.)’dan sonra bir kısım melikler Tevrat ve İncil’i tahrif ettiler. Aralarında mü’min olanlar da vardı, bunlar Tevrat ve İncil’i okuyorlardı. (Müminlerin okuduklarından rahatsız olan) bazıları, meliklerine şöyle dediler: “Bunların bize yaptığı hakaretten daha ağır hakaret, savurdukları küfürden daha galiz küfür görmedik. Kitapta, “Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler kafirlerin ta kendisidirler” (Maide, 44) diye okuyup, kitaptan gösterdikleri ayetlerle bizi yaptığımız işlerden dolayı kınıyorlar (kafir, fasık oldunuz diyorlar.) Onları çağırıp uyarın, bizim okuduğumuz gibi okusunlar, bizim inandığımız gibi inansınlar.” Melik onları çağırıp topladı, ya ölümü ya da tahrif edilmiş haliyle Tevrat ve İncil’i okumaktan birini tercih etmelerini teklif etti. Onlar: “İstediğiniz bu mu? bizi bırakın (bir düşünelim)!” dediler.
Sonra bunlardan bir kısmı: “Bize bir kule inşa edin, bizi içine tıkın, yiyecek ve içeceğimizi çekebileceğimiz (ip gibi) bir şeyler de verin, böylece bizden size hakaret sayılacak bir şey ulaşmamış olur” dedi. Diğer bir kısmı da: “Bırakın bizi başımızı alıp gidelim. Yeryüzünde dolaşır, vahşi hayvanlar gibi yer içeriz. Bizi kendi memleketinizde (faaliyet yapar) bulursanız öldürürsünüz” dedi.
Bir grup da: “Bize ıssız bir arazinin ortasında evler inşa ediverin. Biz orada kendi başımıza kuyular açıp ziraat yapalım, sizinle hiç konuşmayalım, sizlere uğramıyalım da!” dedi. Bunların her kabilede samimi yakınları vardı. İsteklerini kabul ettiler (ve öldürmediler). Cenab-ı Hakk (onların kalbine, şu ayette temas buyurduğu) ruhbaniyeti inzal buyurdu: “Üzerlerine bizim gerekli kılmadığımız fakat kendilerinin güya Allah’ın rızasını kazanmak için ortaya attıkları rahbaniyete bile gereği gibi riayet etmediler, içlerinde inanmış olan kimselere ecirlerini verdik. Ama çoğu yoldan çıkmışlardır” (Hadid, 27).
Geri kalanlar da şöyle dediler: “Falancaların ibadet ettiği gibi biz de ibadet edelim. Falancaların yeryüzünde dolaştığı gibi biz de dolaşalım, falancaların edindiği gibi biz de evler edinelim.” Bunlar şirkleri üzerine devam eden kimselerdi. Bunlar kendilerine uydukları (diğer) kimselerin imanlarını da bilmiyorlardı. Hz. Peygamber (sav)’a nübüvvet geldiği zaman, bu ruhbanlardan pek az kimse kalmıştı. Bu kişi, mabedinden indi, seyyah olup dolaşan bir kişi seyahatinden döndü, bir kişi de manastırından çıktı. Bunlar gelip iman ettiler ve tasdikte bulundular. (Bütün Ehl-i Kitap hakkında)
Cenab-ı Hakk şöyle buyurdu: “Ey iman edenler, Allah’tan korkun. Onun peygamberine de iman edin ki, (Allah) size rahmetinden iki kat nasib versin” (Hadid, 28). Burada zikri geçen iki kat nasibden biri: Hz. İsa (a.s.)’ya İncil’e ve Tevrat’a olan imanları sebebiyledir, diğeri de Hz. Muhammed (sav)’e olan imanları ve onu tasdikleri sebebiyledir. (Ayet şöyle devam ediyor): “Sizin için yardımıyla yürüyeceğiniz bir nur lutfetsin” (Hadid, 28). Bu nurdan maksad Kur’an ve Hz. Peygamber (sav)’e ittiba etmeleridir. Vahiy şöyle devam ediyor: “Ehl-i Kitap, hakikaten Allah’ın fazl (u kerem)inden hiçbir şeye nail olamayacaklarını, muhakkak bütün inayetin Allah’ın elinde bulunduğunu, onu (ancak) dileyeceği kimselere vereceğini bilmedikleri için mi (küfürde inad ediyorlar? Halbuki bunu pekala biliyorlar da). Allah büyük fazl-u kerem sahibidir” (Hadid, 29).
Kaynak: Nesai, Kada 12, (8,231)
