Gazveler – Tebük
Gazveler – Tebük
Hadis No : 4292
Ravi: Ebu Musa
Tanım: Ashabım, Resulullah (sav)’a usre (darlık) ordusu, yani Tebük Gazvesi sırasında yüklerini koyacakları deve hakkında sormam için beni gönderdiler. Yanına vardığımda meğer öfkeliymiş de ben hissedememişim. “Ey Allah’ın Resulü,” dedim, “arkadaşlarım size, beni gönderdiler, kendilerine yük devesi vermenizi istiyorlar.” “Vallahi ben onlara hiçbir yük devesi veremem!” buyurdular. Ayrıldım, ama üzgündüm, hem yük devesi verilmeyişine, hem de bana kızmış olabileceği korkusuyla üzgündüm. Arkadaşlarımın yanına varıp Aleyhissalatu vesselam’ın söylediğini kendilerine haber verdim. Sonra Resulullah bana birini [Bilal’i] göndererek beni çağırdı ve: “Şu çifti, şu çifti, şu çifti al! Bunları arkadaşlarına götür. Ve dedi ki: “Allah -veya Resulullah- sizi bunlarla taşıyacak, bunlara binin” dedi. Ben onları arkadaşlarıma götürdüm ve: “Resulullah sizleri bunlarla taşıyacak. Lakin, vallahi sizden biri, sizin için ilk istediğim zaman, Resulullah’ın söylediğini ve vermem dediğini duyan birine gitmedikçe yakanızı bırakmam” dedim. Arkadaşlarım: “Vallahi sen yanımızda (müttehem değilsin), doğru söylediğine inanıyoruz. Ama sen yine de dilediğini yap!” dediler. Ebu Musa, onlardan bir grupla gitti. Resulullah (sav)’ın önce söylemiş olduğu sözü işitenlere vardılar. Bunlar Ebu Musa’nın kendilerine söylediği şeyleri aynen söylediler.
Kaynak: Buhari, Megazi 78, 74, Humus 15, Zebaih 26, Eyman 1, 4, 18, Kefaret 9, 10, Tevhid 56; Müslim, Eyman
Hadis No : 4293
Ravi: Vasile İbnu’l’Eska’
Tanım: Resulullah (sav) Tebük Gazvesine katılmak için çağrıda bulundu. Ben hemen ehlime gittim. Gazveye gitmeye yöneldim. Resulullah’ın ashbının ilk kısmı yola çıkmıştı bile, Medine’de seslenmeye başladım: “(Ganimetten gelecek) hissesi taşıyana olacak bir kimseyi (devesiyle) taşıyacak bir kimse yok mu?” diyordum. Ensar’dan yaşlı bir zat: “Kendisini münavebe ile bindirmem ve yiyeceğim de vermem karşılığında (savaştan elde edeceği) hissesi bize olmak kaydıyla götürürüm!” dedi. Ben: “Anlaştık!” dedim. Ensari: “Öyleyse Allah’ın bereketi üzere yürü!” dedi. Böylece en hayırlı bir arkadaşla yola çıktım. Allah ganimetde nasib etti, hisseme bir miktar deve isabet etti. Bunları sürüp, (beni devesine alan Ensariye) getirdim. Adam çıkıp devesinin havıdındaki çullardan biri üzerine oturdu, ve: “Bu develeri sen geri sür!”dedi. Sonra tekrar: “Sen bu develeri ileri sür, (bana getirme)!” dedi ve ilave etti: “Ben senin bu develerini değerli görüyorum” dedi. Vesile de: “Bu başlangıçta anlaştığımız şarta göre senin ganimetin!” dedim. Ama Ensari: “Ey kardeşimin oğlu, ganimetini al. Ben senin bu maddi payını istememiştim (sevaba, manevi kazanca iştirak etmeyi düşünmüştüm)” dedi.
Kaynak: Ebu Davud, Cihad 123, (2676)
